Kartina Sadrak
Urodzona w 1978 r. Malarstwa uczyła się na pracowniach kieleckiego Plastyka, a następnie na Akademii Świętokrzyskiej, gdzie w 2003 roku ukończyła studia magisterskie z wyróżnieniem oraz uzyskała dyplom w pracowni rzeźby dr Henryka Sikory – również z wyróżnieniem. W 2021 roku ukończyła studia doktoranckie na wydziale sztuki UJK w Kielcach, uzyskując stopień doktora sztuki w dyscyplinie sztuki plastyczne i konserwacja dzieł sztuki. Jest członkiem prestiżowego Leeds Fine Artist oraz ZPAP O/Kielce. Artystka angażuje się w międzynarodową działalność upowszechniania twórczości innych artystów; była kuratorem i współorganizatorem wielu wystaw i projektów międzynarodowych przede wszystkim w Anglii, w Polsce i w Chinach. Od 2021 roku jako koordynator projektów artystycznych i kurator, odpowiada za ofertę artystyczną ogólnopolskiej sieci salonów sztuki firmy Goldenmark. Jako członek PTMA organizuje wystawy astrofotografii zwracając uwagę na korelację nauki i sztuki w tej dziedzinie. Uczestnik projektów naukowo-badawczych, konferencji naukowych; wielokrotnie reprezentowała Polskę i Anglię na międzynarodowych sympozjach malarskich i rzeźbiarskich, uczestniczyła w plenerach i koloniach malarskich na Bałkanach i w Armenii oraz rezydencjach artystycznych m.in. w Chinach. Zajmuje się głównie malarstwem olejnym. W swoim międzynarodowym dorobku artystycznym ma ponad 100 wystaw grupowych i indywidualnych, prace w przestrzeni publicznej, kolekcjach prywatnych i instytucjonalnych m.in.: w Hong Kongu, Chinach, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Macedonii, Serbii, Armenii, Montenegro i we Włoszech. W 2018 roku otrzymała Nagrodę Specjalną Muzeum Narodowego w Kielcach w konkursie Przedwiośnie 41, Nagrodę BWA Sandomierz w konkursie Przedwiośnie 42 oraz Nagrody Specjalne w 2018 i w 2021 w International Triennial of Graphic Art. Bitola, Macedonia.

Decyzją jury w składzie: Ryszard Pomorski, Basia Stępniak-Wilk, Andrzej Janeczko, Arkadiusz Szostak, przyznano następujące miejsca i wyróżnienia:

Kategoria „Piosenka z Krainy Łagodności”:

1. miejsce – 4razywroku (nagroda: pobyt w Ośrodku Wypoczynkowym Jodełka w Świętej Katarzynie).
2. miejsce – TRIOdoKWARTETU (nagroda: pobyt w Ośrodku Wypoczynkowym Jodełka w Świętej Katarzynie).
3. miejsce – Mariusz Dekiel (nagroda: pobyt w Zajeździe Pod Caryńską).

Kategoria „Pastorałka z Krainy Łagodności”:

1. miejsce – Piotr Kędziora (nagroda: pobyt w Wilczej Jamie).
2. miejsce (ex aequo) – Ania i Tomek Trust (nagroda: pobyt w Hotelu i Restauracji Da Vinci).
2. miejsce (ex aequo) – Niebieski Klucz (nagroda: pobyt w Zajeździe Pod Caryńską).
3. miejsce – Irenka, Zbyś i Ryś czyli kolędnicy w spodniach i spódnicy (nagroda: pobyt w Domu Środowisk Twórczych Pałacyk Tomasza Zielińskiego).

Wyróżnienia i nagrody (ostatnie wydanie „Śpiewniczka Bieszczadniczka” oraz zestaw płyt zespołu Wołosatki):

• Wojciech Biesiad Biesiadecki,
• Piotr Bandurka,
• Robert Roobi Krzyżanowski.

Dodatkowe wyróżnienie za publicystyczne walory tekstowe dostrzegające polskie problemy otrzymuje Ireneusz Fiedler (nagroda to zestaw płyt zespołu Wołosatki).

W wyniku głosowania internetowego Nagrodę Publiczności (w postaci 3-dniowego spływu kajakowego po rzece San ufundowanego przez organizatora spływów Piotra Dobosiewicza) otrzymali:

• w kategorii „Piosenka z Krainy Łagodności” – Ania i Tomek Trust,
• w kategorii „Pastorałka z Krainy Łagodności” – Irenka, Ryś i Zbyś czyli Kolędnicy w Spodniach i Spódnicy.

Ponadto organizatorzy 50. Ogólnopolskiego Turystycznego Przeglądu Piosenki Studenckiej Bazuna 2022 nominowali do udziału w Przeglądzie:

• Niebieski Klucz,
• Maciej Jóźwik,
• Perspektywa Okolicy.

Dziękujemy bardzo serdecznie uczestnikom i widzom za udział i atmosferę, jaką stworzyliście podczas DOMÓWKI…

Po wielu staraniach i zabiegach udało nam się odtworzyć i otworzyć furtkę, która wiele lat temu łączyła posiadłość pana Zielińskiego z Parkiem Miejskim, a potem – z nieznanych nikomu przyczyn – została zamknięta i zamurowana. My ją ponownie otworzylismy specjalnie dla Państwa! Dzięki tej furtce możecie wprost z Parku wejść na teren Pałacyku, usiąść w naszym ogrodzie i skorzystać z przygotowanych atrakcji.

Dla tych, którzy z różnych względów nie mogli przybyć osobiście, przygotowaliśmy transmisję online...

Koncert ten był, zwłaszcza dla nas, pracowników Pałacyku Zielińskiego, koncertem szczególnym – poświęconym pamięci naszego Przyjaciela, członka naszej Pałacykowej rodziny – Andrzeja Konopackiego – człowieka niezwykle serdecznego, życzliwego, doskonałego profesjonalisty: animatora życia kulturalnego i konferansjera. Ale także przewodnika świętokrzyskiego, przyrodnika i wspaniałego bajarza. Andrzej odszedł zdecydowanie zbyt wcześnie… Na zawsze jednak pozostanie w naszej pamięci i naszych wspomnieniach.

Podczas koncertu wystąpili dwaj nietuzinkowi artyści: Marek Tercz i Marek Majewski.

Wyróżnienia:

• Piotr Łagodzic, czyli Bieszczadzki Bard,
• Robert Roobi Krzyżanowski,
• Szarpidruty,
• Z Tylu Chmur,
• wokalistka z Harcerski Klub Muzyczny „Szekla”.

Zwycięzcami internetowego głosowania Publiczności zostali:

1. Tomek Trust & Annie (nagroda: weekendowy pobyt w Dom Środowisk Twórczych w Kielcach).
2. Po Sąsiedzku.
3. Zbyszek Jurczenko.

Organizatorzy zaprzyjaźnionych z Domówką wydarzeń zdecydowali, że:

• nominację na XXXV Ogólnopolski Festiwal Piosenki Studenckiej i Turystycznej Bakcynalia, w dniach 5-7 listopada 2021 r., otrzymują Tomek Trust & Annie,
• nominację na Ogólnopolski Festiwal Piosenki Poetyckiej i Turystycznej „Przy Kominku” otrzymuje zespół Po Sąsiedzku.

Wszyscy wyróżnieni i nagrodzeni otrzymali zestawy płyt ufundowanych przez: Sprzedawcy Dymu, Basia Stępniak-Wilk, Wołosatki, Jerzy Filar, Olek Grotowski, Dom Środowisk Twórczych.

Dziękujemy bardzo serdecznie uczestnikom i widzom za udział i atmosferę, jaką stworzyliście podczas Festiwalu…

W związku ze śmiercią naszego wieloletniego pracownika Andrzeja Konopackiego
– koncert „Opowieści NIEpoważne” zostaje odwołany.

Autor zdaje się wchodzić w rolę anioła stróża. Prowadzi bohaterów po następujących po sobie pozornie błahych chwilach życia codziennego. W obrazie analizuje ich wybór kierunku drogi i trafność podjętych decyzji.

Niemal po roku, dokładnie po 364 dniach, gościliśmy na pałacykowej scenie Basię Stępniak-Wilk. Choć w międzyczasie mieliśmy okazję zobaczyć artystkę online – podczas Festiwalu Piosenki Uziemionej Domówka – to po raz pierwszy Basia zawitałą do Państwa za pośrednictwem łączy internetowych, ale ze sceny przy ul. Zamkowej.

Po raz pierwszy w tym roku mieli Państwo szansę posłuchać koncertu na żywo w sali Pałacyku Zielińskiego – oczywiście ze względu na obostrzenia sanitarne liczba biletów była ograniczona.

Utwory Basi Stępniak-Wilk to różne smaki i barwy. Artystka ma w swoim dorobku kilka autorskich płyt i jest ceniona zarówno w świecie piosenki popularnej, jak i tej niszowej, kojarzonej z nastrojową, poetycką Krainą Łagodności.

Koncert był transmitowany online na naszym prfilu na Facebooku, ale na widownię w Pałacyku zaprosiliśmy dwie pary: Olę i Piotra, którzy w licytacji na WOŚP wylicytowali wspólna kawę z Robertem (została wypita i „przekąszona” pysznymi deserami przed koncertem) oraz Ewelinę i Krzysztofa – laureatów konkursu na najpiękniejsze walentynkowe życzenia.

Po koncercie Ewelina z Krzysztofem zostali zaproszeni przez Dom Środowisk Twórczych oraz Restaurację i Ogród Pałacyk Zielińskiego na romantyczną kolację do Plotkarki.

Obejrzyj na Facebooku

Obejrzyj na Facebooku

Obejrzyj na Facebooku

Obejrzyj na Facebooku

Kieleckie Rodzinne Kolędowanie zakończone. Gratulujemy i dziękujemy za udział wszystkim Wykonawcom. Byliście fantastyczni! Dziękujemy wspaniałej Publiczności, która oklaskiwała artystów tak mocno, że było słychać aż na kieleckim Rynku...

Obejrzyj na Facebooku

W efekcie internetowego głosowania Publiczność przyznała nagrody:

miejsce I – Mariusz Mrówka i Sebastian Błach – „Święta są dobre na wszystko”,
miejsce II – Urszula Stachura – „W żłobie leży”,
miejsce III – Jacek Wójcikiewicz i Iga Wójcikiewicz – „Kolęda dla Maćka”.

Dodatkowo wyróżnienia od Dom Środowisk Twórczych i Zespołu Wołosatki powędrowały do: Amelii Brożyny za piękne wykonanie pastorałki „Lulejże mi lulej” oraz Ani Wieleńskiej z mamą Marią za piękne wykonanie i zagranie liczącej prawie 500 lat kolędy „Już słońce z gwiazdy wyszło”.

Nagrody w postaci zestawów upominków od Miasta Kielce, płyt i kalendarzy zespołu Wołosatki oraz wstępów na wybrane koncerty w Pałacyku Zielińskiego przekażemy po indywidualnych ustaleniach.

Plener w czasie zarazy

Kieleckie plenery mają bogatą tradycję, większość z nich odnosiła się nie tylko do samego miasta Kielce ale szerzej, do Kielecczyzny. Krajobraz Kielecczyzny, jak sięgamy do źródeł, już od XIX wieku znajdował się w centrum zainteresowania artystów. Współcześnie wspomnieć należy plenery organizowane w latach 70. 80. i 90. ubiegłego stulecia przez: Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Kielcach (TPSP), Związek Polskich Artystów Plastyków w Kielcach (ZPAP), Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach (BWA), Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Świętokrzyski (ZPAF), Stowarzyszenie Genius Loci Karczówka. Dokładnie dwadzieścia lat temu odbył się Plener „Kielce 2000” zorganizowany przez Polskie Stowarzyszenie Edukacji Plastycznej Delegatura w Kielcach (PSEP).

Wokalistka swoim śpiewem przeniosła nas w atmosferę pełną świątecznej aury i bożonarodzeniowego uniesienia. Olbrzymim atutem występu był wyjątkowy wybór utworów, usłyszeliśmy m.in . radosne „Santa Claus Is Coming To Town”, „Jingle Bells”, które uzupełniały z pełnym zadumy „Someday at Christmas” czy nastrojowym „The Christmas Song”. Artystce towarzyszł zespół wytwornych muzyków jazzowych.

Obejrzyj na Facebooku

Aga Zaryan – głos, Michał Tokaj – fortepian, Robert Majewski – trąbka, Michał Barański – kontrabas.

Paolo odpowiedział też na pytania internautów, które drogą elektroniczną można było zadawać podczas spotkania.

Obejrzyj na Facebooku

Janina Ita Hernik
Urodzona w 1989 roku, w Rybniku. W 2008 obroniła dyplom z wyróżnieniem w Liceum Plastycznym w Katowicach, specjalizacja jubilerstwo. W roku 2018 uzyskała tytuł magistra sztuki Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, Wydział Artystyczny, Pracownia Działań Interdyscyplinarnych prof. Lesława Tetli. Głównie pracuje w technice pasteli, malarstwa olejnego i technik własnych.

Zobacz wystawę online

Czarna Afryka jest niezwykłym źródłem inspiracji dla każdego europejskiego twórcy – jej różnorodność, mnogość motywów, egzotyczne piękno oraz niezwykła fuzja kultur, która występuje lokalnie jak i globalnie. Na ulicach widzimy osoby ubrane na sposób „afrykański” oraz takie, które przeniesione w realia polskie nie wyróżniałyby się swym ubiorem z tłumu. Nie ma już plemion, wszechobecna amerykanizacja i europeizacja wyparły tradycje, jedynie niektóre elementy folkloru przetrwały i są dostrzegalne w życiu przeciętnych ludzi. Jest to niezwykłe, takie przenikanie się nas z nimi. Widzę dziewczynę, młodą, piękną. Idąc ulicą rozmawia przez telefon, ubrana zupełnie normalnie, a na jej głowie worek. Rwanda obecnie jest krajem młodych ludzi, rzadko widuję osoby w wieku średnim, sporadycznie mijam osoby starsze. To skutek ludobójstwa, taki nieoczywisty ślad tamtych zdarzeń. Ogólnie, oprócz oficjalnych miejsc pamięci, trudno jest zauważyć cokolwiek, bezpośrednio nawiązującego do tamtej tragedii. Kraj tętni życiem na ulicach, oprócz eksplozji kolorów, eksplozja smaków zawartych w świeżo zerwanych owocach, sprzedawanych na ulicach. Zdecydowanie jest to kraina życia, zbudowana na kościach miliona ludzi. I ja zaczynam kochać to życie, takie świeże i barwne. W mojej pracy artystycznej nie potrafię już się odnieść bezpośrednio do ludobójstwa Rwanda to ci wszyscy ludzie spotykani na ulicach, to każde wypowiedziane „amakuru” z uśmiechem na twarzy. Jestem tutaj, doświadczam, wsiąkam w tę tkankę, w to życie. Już nawet tubylcy przestają mnie traktować, jak przeciętnego turystę. Jem z nimi, rozmawiam, jeżdżę tymi samymi autobusami, słucham tego samego radia, zacierają się pomiędzy nami granice. Nie szukam już twarzy Hutu, ich szerokich nosów, ani wysokich czół Tutsi, ani ich nad przeciętnego wzrostu. Jednak za każdym razem moją uwagę przykuwają te wszystkie rzeczy noszone przez nich na głowach. Niejednokrotnie są to olbrzymie konstrukcje, misternie układane kompozycje. Na przemian mnie zachwycają i zaskakują. Przyglądam się im, dla mnie to martwe natury, eksponowane w ten niesamowity sposób. „Kwikorera” stała się ogniwem łączących przeszłość z teraźniejszością. Przed masakrami, jak i w ich trakcie podczas ucieczek niesiono swój dobytek na głowach. Później Hutu uciekający przed zemstą i osądem czynili tak samo, niosąc na głowach między innymi blachę zrabowaną z dachów domów Tutsi, która w tamtym czasie miała dużą wartość. Jedne z pierwszych pytań, które zadałam sobie przed wyjazdem do Rwandy: czy potrafię się utożsamić z ofiarami ludobójstwa? Po pewnym czasie przestaję zauważać ich ciemny kolor skóry. Następnie nie są już dla mnie ani Hutu, ani Tutsi. Przed oczami przesuwają mi się tylko martwe natury umieszczone na ich głowach.

Wystawa składa się z prac, które prezentowane były w Szklanym Domu w Ciekotach podczas obchodów 5-lecia istnienia grupy „Kwiatki w betonie” 7 października 2017 roku. Na wystawie prezentuje się około 40 fotografii o wymiarach około 45/60 cm kilkunastu fotografów, które zostały wykonane od 2012 roku. Przedstawiają małą architekturę oraz prace plastyczne, jak witraże, murale i inne obiekty, powstałe w PRL-u, które znaleźć można w przestrzeni publicznej Polskich miast. Bogaty jest zbiór fotografii nadesłanych z okolicznych miejscowości, np. z Ożarowa czy Ostrowca Świętokrzyskiego. Zdarzają się też zdjęcia z oddalonych regionów Polski np. z Helu.

„Kwiatki w betonie” to ogólnopolskie przedsięwzięcie realizowane społecznie przez grupę zapaleńców, dla których ważne są dzieła sztuki użytkowej zdobiące przestrzeń publiczną, powstałe w latach 1945-1989. Mała architektura, rzeźby, witraże, murale i inne zdobienia elewacji budynków dodawały koloru ówczesnej szaro-burej rzeczywistości. Celem działań grupy jest zwrócenie uwagi na odchodzące bezpowrotnie „kwiatki w betonie”.

Działania zostały zapoczątkowane 9 marca 2012 r. w Gminnym Ośrodku Kultury i Sportu w Masłowie. Podczas inauguracji odsłonięto po renowacji witraż Adama Wolskiego oraz zaprezentowano fotografie Pawła Pierścińskiego dokumentujące twórczość artysty. Autorzy prac, które znajdują się na wystawie: Mateusz Fąfara, Kamil Smuga, Igor Bednarski, Barbara Brzoza, Magdalena Wolff, Agnieszka Radlak, Marcin Michalski, Sławomir Ożóg, Iwona Stachura, Artur Ptak, Małgorzata Chmiel, Tomasz Siudak, Krzysztof Zając, Agnieszka Gołębiowska, Magdalena Szczykutowicz, Maciej Wytrych, Joanna Biskup, Wojciech Walkiewicz.

Codzienne fascynacje. Leśnik i artysta grafik oraz doktor nauk humanistycznych, a przy tym człowiek o renesansowych zainteresowaniach, dr Piotr Wypych z zamiłowaniem uprawia twórczość fotograficzną. Rejestruje swoje najbliższe otoczenie: dom, rodzinę, znajomych, swoje miasto oraz trasy licznych podróży artystycznych. Fotografuje dużo i z zapałem kolekcjonuje obrazy. Krajoznawca dba o poziom merytoryczny dzieł, oraz o ich poziom estetyczny. Tworzy obrazy o wybitnych walorach plastycznych i znakomitym opracowaniu warsztatowym. Swoje fotografie układa w cykle, które obejmują różnorodne aspekty autorskiego świata codziennych fascynacji [...]. Dr Piotr Wypych z zapałem fotografuje napotkane obiekty architektoniczne. Dokumentuje układy urbanistyczne, ulice, place oraz budowle, aby zachować ich wygląd dla następnych pokoleń. Ze szczególnym upodobaniem szuka starych, zabytkowych elementów, odkrywa ich urodę, zapisuje unikalne formy, kształty, cienie rzucane na ściany okolicznych domów, a także obrazy latarni przeglądające się w ulicznych kałużach. Artysta kolekcjonuje wizerunki zabytków architektury, od wykopalisk archeologicznych, poprzez zespoły kościołów i klasztorów [znakomite wnętrza!], do średniowiecznych warowni, pałaców, dworów i zabytkowych ogrodów. Ważne miejsce w twórczości dr Piotra Wypycha zajmują krajobrazy i przyroda. Ukochane tematy autor fotografuje w wersji czarno białej, w różnych porach roku, przy różnych stanach atmosferycznych (pełne słońce, deszcz, śnieg, grad, mgła), w różnych porach roku, w świetle dnia, także w okresie wschodów i zachodów słońca, a często po zapadnięciu zmroku. Zapisuje pejzaże otwarte (często w formie panoram) oraz fragmenty krajobrazu. Zna swoje tematy, fotografuje pojedyncze drzewa, szeregi wierzb na otwartej przestrzeni, a także wnętrza lasu. Klasyczne krajobrazy fotografuje we mgłach poranka, lub z krążkiem zachodzącego słońca, a często z pochmurnym niebem, podkreślającym romantyczny nastrój przedstawianego widoku. Utrwala wygląd mieszkańców krajobrazu: żubry na śniegu, bociany w locie i na gnieździe, jelenie, sarny, pajęczynki i inne. Mistrz w utrwalaniu subtelnych nastrojów krajobrazu, w swojej twórczości fotograficznej kontynuuje i rozwija najpiękniejsze tradycje polskiej fotografii.

PAWEŁ PIERŚCIŃSKI, Kielce 2015 r.

W programie:

• 2 czerwca: - koncert telefoniczny „Wołosatki w domu” – zaproszeni goście w repertuarze Wołosatek – Przegląd z nagrodami :-)
• 3 czerwca – ogłoszenie wyników Festiwalu – koncert laureatów – koncert Gości

Prezentowane prace artystów: Teresa Ślusarek, Katarzyna Ziołowicz, Maciej Zdanowicz, Justyna Pikulska, Marek Osman, Arkadiusz Sędek, Henryk Królikowski, Magdalena Szplit-Królikowska, Rafał Urbański, Wojciech Domagalski, Patryk Kuca, Ewelina Chyc, Aleksander Walijewski, Kamila Garbacz, Kamil Pięta, Emanuela Skierska, Anna Piven, Kamila Kościańska, Fatma Gurel, Anna Kaleta, Katarzyna Żugaj.

Chcę Państwa zaprosić w niezwykłą podróż pakistańskim odcinkiem Karakorum Highway z Islamabadu aż po Sust na granicy chińskiej. Zanim wyruszymy, najpierw zwiedzimy meczet Faisala w Islamabadzie i wielkie bazary w Rawalpindi. Zaopatrzeni we właściwe stroje będziemy kontynuować podróż najwyżej położoną drogą na świecie (Karakorum Highway) i z pewnością jedną z najbardziej malowniczych. Naszym celem jest druga co do wielkości góra Pakistanu, czyli Nanga Parbat. Żeby tam dotrzeć trzeba także przemierzyć Fairy Meadows – najniebezpieczniejszą drogę na świecie. Zrekompensuje nam to bajeczna kraina, w której się znajdziemy – oszałamiające widoki na szczyty, lodowce i Nanga Parbat. W drodze powrotnej dotrzemy do słynących z długowieczności Hunzów i spotkamy się z jedyną niemuzułmańska mniejszością etniczną – kolorowymi Kalaszami.

Mariola Maćko