W ramach Klubu Podróżnika zapraszamy na spotkanie będące opisem dwudniowego spaceru rzymskimi ulicami. Na historycznym tle przedstawione zostaną miejsca i polonika związane m.in. z Adamem Mickiewiczem, Juliuszem Słowackim, Zygmuntem Krasińskim, Cyprianem Kamilem Norwidem, Józefem Ignacym Kraszewskim, Henrykiem Sienkiewiczem, Marią Konopnicką, Stefanem Żeromskim, Jarosławem Iwaszkiewiczem i Gustawem Herlingiem-Grudzińskim. A zachętą do spotkania niech będą słowa Herlinga: „Rzym mnie fascynował – miałem w nim niesamowite, niemal euforyczne poczucie wolności”.

Opis swojego spaceru, a także ponad 100 rzymskich zdjęć, przedstawi dr Paweł Grzesik – historyk, przewodnik świętokrzyski i warszawski.

Zapraszamy do Egiptu, o którym Herodot mawiał, że „jest darem Nilu”. Obszary pustynne zajmują 95% powierzchni kraju, ale egipska Sahara nie jest monotonna. Kredowe formacje skalne Parku Narodowego Białej Pustyni, powstałe na skutek działania wiatru i erozji, wyglądają jak dzieła sztuki. W tym miejscu wyobraźnia sugeruje rozmaite skojarzenia. W świetle księżyca stają się nawet podobne do gór lodowych. Koloryt Czarnej Pustyni pochodzi od dawnej aktywności wulkanów, rozsiane bazalty sprawiają, że krajobraz jest mroczny. Wrażenie potęguje skala tych miejsc.

Oazy Pustyni Zachodniej są położone w depresjach, każda posiada własną historię, atmosferę i relaksujący klimat. Tutejsze zabytki i nieustające prace badawcze dostarczają nadal istotnych dowodów znaczenia oaz w historii Egiptu. Odwiedzimy oazę Siwa z turkusowymi basenami solnymi, która znajduje się tylko 40 km od granicy z Libią. W oazie Baharija posłuchamy historii odkrycia złotych mumii. W pierwszym dniu ramadanu z oazy Dachla dotrzemy do oazy Charga, tutaj spróbujemy miejscowego napoju, który pije się przed posiłkiem przerywającym post tuż po zachodzie słońca. Dalsza trasa doprowadzi nas do Luksoru, skąd dotrzemy do tajemniczego Abydos. Na zachodnim brzegu Nilu wejdziemy do grobowców dostojników, będziemy gośćmi w domu ostatnich mieszkańców wioski Old Gurna. Nasze spotkanie zaczniemy i zakończymy w Kairze przyozdobionym ramadanowymi fanusami.

17 lat w Gruzji, 10 lat istnienia portalu PolakoGruzin, pierwsza książka o Gruzji. Nadszedł czas na podsumowania i najlepsze opowieści i anegdoty. Opowiem Wam o tym, co się w tym czasie wydarzyło!

Kolejna książka o Gruzji? Wiem, powstało ich już na pęczki. „PolakoGruzin” to jednak Gruzja opowiedziana moim głosem – publikacja, którą tworzyłem przez lata życia w tym kraju i poznawania go od podszewki. Znajdziesz w niej doświadczenia gruzińskiej codzienności, historii, kultury, o których nie powie Ci nikt inny. Moje najlepsze reportaże i artykuły o Gruzji (dostępne on-line) napisałem od początku, a klamrą kompozycyjną książki są opowieści naszych gruzińsko-polskich rodzin. 100 lat historii Gruzji (i nie tylko) w pigułce.

Spotkanie będzie miało formułę stand-up show, audio-wizualnego slajdowiska, wypełnionego barwnymi opowieściami i anegdotami, podszytymi kaukaskim absurdalnym humorem i zadziornym przesłaniem.

Krzysztof Nodar Ciemnołoński – podróżnik o gruzińskich korzeniach, autor ponad 200 artykułów i reportaży o Gruzji (oraz o Armenii, Azerbejdżanie, Kazachstanie, Uzbekistanie) i ponad 60 filmów podróżniczych na YouTube. Pilot i organizator wycieczek, właściciel biura podróży Tamada Tour oraz marki wina Nodaris Marani. Prezes fundacji Tamada, która pomaga potrzebującym Gruzinom i Polonii w Gruzji. Autor książek poetyckich oraz zbioru reportaży o Gruzji. Od 2007 roku dzielił życie między Polskę a Gruzję, od 2014 roku mieszka na stałe w Tbilisi.

• www.polakogruzin.pl
• www.tamadatour.pl
• www.facebook.com/polakogruzin
• www.facebook.com/tamadatour

Cesaria i jej Wyspy Szczęśliwe… Czy chodzi o Cesarię Evorę? Oczywiście tak! A czy Wyspy Zielonego Przylądka, z których pochodziła, można nazwać „szczęśliwymi”? Podczas spotkania spróbujemy się wspólnie nad tym zastanowić. Łatwo nie będzie, bo będą nam towarzyszyć morny – ulubione pieśni Cesarii. Nie są najweselsze...

Legenda głosi, ze gdy Bóg ukończył pracę nad światem po 7 dniach, to otrzepał ręce i z okruszków gliny powstały Wyspy Zielonego Przylądka. Archipelag składa się z dziesięciu głównych wysp, które bardzo różnią się od siebie pod względem krajobrazu. Wbrew nazwie nie są zielone. Za to mają szerokie, piaszczyste plaże oblewane wodami o przepięknym błękicie i niesamowitej przejrzystości. Dno widać na kilka metrów głębokości! Słońce świeci średnio 350 dni w roku, a temperatura wynosi przeciętnie 25 stopni w ciągu dnia. Dla tych, którzy wolą aktywność - wyspa Sal oferuje jedne z najlepszych fal na świecie – co roku odbywają się tam mistrzostwa świata w kitesurfingu.

Z wyspy Sal polecimy na São Vicente. Zwiedzimy Mindelo – dynamicznie rozwijającą się kulturową stolicę archipelagu, a przy tym miasto Cesarii Evory. Szerokie ulice, brukowane place i piękna architektura kolonialna.

Z kolei wyspy Santiago, Santo Antao czy Sao Nicolau są rajem dla miłośników trekkingu i wypraw górskich. My popłyniemy promem na Santo Antão. Przed trekkingiem czekać nas będzie przejazd drogą Estrada de Corda – wśród gór i przepaści, czasem ponad poziomem chmur. Trasa ta jest jedną z największych atrakcji na wyspie i uważa się ją za jedną z najpiękniejszych dróg świata. Gdy wieczorem przysiądziemy w lokalnej knajpce, pełnej muzyki, tańca i świeżych przysmaków prosto z oceanu, znajdziemy się wśród uśmiechniętych, radosnych i pozytywnie nastawionych ludzi.

Może są to jednak Wyspy Szczęśliwe?

Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP o Papui-Nowej Gwinei:

„Kraj leży w strefie aktywnej sejsmicznie… występuje zagrożenie cyklonami tropikalnymi i tsunami, gwałtownymi powodziami i osuwiskami ziemi. Drogi są bardzo słabej jakości. Kierowcy, którzy spowodują śmierć rdzennego mieszkańca, mogą paść ofiarą zemsty jego rodziny. Panuje malaria, febra, gruźlica, denga, zapalenie wątroby typu A i tyfus, odnotowano także przypadki ptasiej grypy.

Walki plemienne mogą wystąpić w dowolnym miejscu bez ostrzeżenia i mogą się bardzo szybko nasilać. Nie jest wskazane podróżowanie samotnie, szczególnie po zmroku. Odradza się korzystanie z transportu publicznego i taksówek…”

Mimo tych informacji i uciążliwej podróży zdecydowałam się polecieć do Papui-Nowej Gwinei. „Groźna” kraina okazała się egzotycznym, fascynującym miejscem pełnym życzliwych, uśmiechniętych i gościnnych ludzi. Moim marzeniem było zobaczenie festiwalu Goroka Show, który odbywa się z okazji Święta Niepodległości. To spotkanie czasem ponad 100 grup etnicznych śpiewających, tańczących, prezentujących swoje obyczaje w niewyobrażalnie barwnych, niezwykłych strojach. Spróbuję przekazać Państwu odrobinę ich energii.

Po festiwalu wyruszymy do prowincji położonych w sercu wyżyn, wokół których wznoszą się strome pasma górskie z najwyższym szczytem kraju Mount Wilhelm o wysokości 4509 m npm. Będziemy zatrzymywać się przy bazarach posilając miejscowymi przysmakami. Weźmiemy nieplanowany udział w zakończeniu roku szkolnego. Odwiedzimy społeczność Chimbu z Plemienia Szkieletów i Asaro, czyli Błotnych Ludzi.

Gdy wreszcie dotrzemy nad rzekę Sepik popłyniemy dłubankami, wypatrując krokodyli, do odległej wioski, w której spędzimy parę dni mieszkając tak, jak na co dzień żyją Papuasi. Na koniec zwiedzimy Port Moresby – jedyną w świecie stolicę bez połączeń drogowych z resztą kraju i jedynym parlamentem, w którym podczas obrad muszą być dostępni tłumacze.

Podczas podróży w Kostaryce można czuć się jak w ogromnym parku narodowym, gdyż obszary chronione zajmują prawie 27% powierzchni, z tendencją do powiększania. Położenie geograficzne kraju o powierzchni około 51 tyś. km² oferuje zróżnicowane wybrzeża Pacyfiku i Morza Karaibskiego. Ale Kostaryka to kraj górzysty i wulkaniczny. Warto wiedzieć, że to jeden z najbardziej aktywnych sejsmicznie regionów na świecie (ponad 100 wulkanów, w tym kilka aktywnych).

Dostępne są trasy piesze w lasach deszczowych, chmurowych, tropikalnych i suchych, wśród egzotycznych roślin na wyciągnięcie ręki, w towarzystwie miejscowej fauny, w tym ogromnych błękitnych motyli, ptaków, a jak szczęście dopisze ssaków. W drodze do odległego PN Corkovado, w którym znajduje się największa na północ od dorzecza Amazonki pierwotna dżungla, spotyka się monolityczne rzeźby w kształcie kul lokalnie zwane „Las Bolas”, będące dziełem rdzennych mieszkańców i owiane tajemnicami. Przy wejściu do Parku Corcovado, o szacunku do przyrody świadczy tablica – „Człowieku wchodzisz do Parku na własne ryzyko. Jesteś tu elementem łańcucha pokarmowego, więc przyjmij do wiadomości, że możesz zostać zjedzonym”.

W trójkolorowej fladze kraju, który nie posiada armii, kolor niebieski symbolizuje niebo, biały wolność a czerwony krew przelaną za ojczyznę. Kostaryka w języku hiszpańskim oznacza „bogate wybrzeże”, często zwana jest „Szwajcarią Ameryki Środkowej”, ludzie witają się słowami „pura vida” co oznacza „czyste życie” – to więcej niż dzień dobry.

Mariola Maćko zaprasza Państwa na krótką podróż do wschodniego Tybetu – regionu Kham:

Miejsc, do których dotrzemy nie da się znaleźć na internetowej mapie Google. To region wciąż dziewiczy, ale z niezwykle bogatą kulturą i historią. Podróż zaczniemy od Festiwalu Jeździeckiego w Jyekundo. To kilkudniowe, doroczne święto Khampów olśniewające kolorami, konkursami i obrzędowymi pokazami. Dla wyciszenia emocji odwiedzimy mnichów w górującym nad miastem klasztorze i świątynię z największym na świecie zbiorem rzeźbionych kamieni. Znajdziemy się na wzgórzu, gdzie mają miejsce tradycyjne podniebne pogrzeby.

Potem wyruszymy już w drogę do odizolowanej części Tybetu. Zatrzymamy się w legendarnym klasztorze Gaden, malowniczo położonym w zakolu rzeki Dzi na wysokości 3660 m n.p.m., skąd pochodzą wielcy tybetańscy mistrzowie. Następnie czeka nas szutrowa, górska droga do wyjątkowego klasztoru Gechak, gdzie mniszki-joginki z wielkim oddaniem praktykują unikatową buddyjską tradycję. W drodze powrotnej zajedziemy do klasztoru Gar, przyklejonego do skalnej ściany na wysokości 4200 m n.p.m.

Na zakończenie podróży odwiedzimy rodzinę tybetańskich nomadów. Będzie okazja, by raz jeszcze napić się pożywnej herbaty i przyjrzeć ich codziennemu życiu.

Zapraszamy do Kolumbii – państwa Ameryki Południowej nazwanego od odkrywcy Nowego Świata, który tutaj nigdy nie był. W trójkolorowej fladze kraju najszerszy żółty kolor oznacza bogactwo – złoto i suwerenność, niebieski oceany, rzeki oraz szacunek, wreszcie czerwony odwagę i nawiązuje do krwi przelanej w walce o niepodległość. Kolumbijska flaga doskonale koresponduje z mottem „wolność i porządek”, kraju który często kojarzy się z przemocą, korupcją i narkotykami. Kolumbia to ojczyzna legendy o „El Dorado”, szmaragdów, tajemniczych zabytków kultur prekolumbijskich w tym megalitycznych grobowców i wielu autentycznych miast kolonialnych. Kraj zaskakuje zróżnicowaniem etnicznym, geograficznym i przyrodniczym. Tutaj podziwiamy ośnieżone szczyty Andów, plaże dwóch oceanów, spacerujemy wśród palm woskowych, które są narodowym symbolem i tak jak w ogrodzie oglądamy katleje, które już w XIX wieku oczarowały europejskich miłośników kwiatów. W Kolumbii wszędzie można napić się doskonałej kawy wpisanej w 2011 roku na listę UNESCO.

Mauritius to państwo wyspiarskie położone w południowo-zachodniej części Oceanu Indyjskiego. Poza samą wyspą Mauritius do kraju należy także wyspa Rodrigues, archipelag Cargados Carajos i Wyspy Agalega. Mauritius razem z wyspami Reunion i Rodrigues jest częścią archipelagu Maskarenów, który powstał miliony lat temu w wyniku podwodnych erupcji wulkanicznych.

Na Mauritiusie do jednego z najtrudniejszych górskich ultramaratonów na świecie aklimatyzował się kielczanin Wojtek Kotarba, który w październiku (jako 13 Polak w historii) ukończył 100-milowy „Diagonale des fous”, czyli „przekątną szaleńców” na wyspie Reunion.

24 listopada 2022 r. w Pałacyku Zielińskiego opowiedział on o swoim starcie, przygotowaniach, ultracodzienności oraz o turystycznym spojrzeniu na Mauritius.

Położenie Bułgarii na trasach dawnych traktów handlowych przyczyniło się do wymieszanie różnych kultur. Do dziś można podziwiać pozostałości skarbów trackich, greckich, rzymskich i tureckich. Po przyjęciu chrześcijaństwa powstały liczne klasztory i cerkwie, niektóre z nich umieszczono na liście UNESCO. Podróż w głąb kraju przenosi nas w XVIII i XIX wiek. Liczne wioski i dzielnice większych miast określa się jako skanseny architektury. Na każdym kroku czeka na nas wspaniała przyroda i spotkanie z kulturą ludową.

Artur Zieliński – doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Geograf od czasów studiów związany ze Studenckim Kołem Naukowym Turystyki „Bez Nazwy” UJK. Organizator wielu imprez turystycznych. Uczestnik Ekspedycji Antarktycznej Polskiej Akademii Nauk (pierwszy człowiek z regionu świętokrzyskiego, który zimował na Antarktyce). Z zamiłowania podróżnik zafascynowany poznawaniem georóżnorodności świata. Miał okazję odwiedzić pięć kontynentów, w tym kilkadziesiąt państw.

Chcę Państwa zaprosić w niezwykłą podróż pakistańskim odcinkiem Karakorum Highway z Islamabadu aż po Sust na granicy chińskiej. Zanim wyruszymy, najpierw zwiedzimy meczet Faisala w Islamabadzie i wielkie bazary w Rawalpindi. Zaopatrzeni we właściwe stroje będziemy kontynuować podróż najwyżej położoną drogą na świecie (Karakorum Highway) i z pewnością jedną z najbardziej malowniczych. Naszym celem jest druga co do wielkości góra Pakistanu, czyli Nanga Parbat. Żeby tam dotrzeć trzeba także przemierzyć Fairy Meadows – najniebezpieczniejszą drogę na świecie. Zrekompensuje nam to bajeczna kraina, w której się znajdziemy – oszałamiające widoki na szczyty, lodowce i Nanga Parbat. W drodze powrotnej dotrzemy do słynących z długowieczności Hunzów i spotkamy się z jedyną niemuzułmańska mniejszością etniczną – kolorowymi Kalaszami.

Mariola Maćko

IMPREZA ODWOŁANA!

Relacja z podróży do krain nomadów – górskich republik Kirgistanu i Tadżykistanu. Większość terenu tych małych krajów to góry, gdzie życie wśród skalnych dolin nie zmieniło się przez wieki. Nadal przyjeżdża tu bardzo niewielu turystów. Tien Shan i Pamir – trzecie najwyższe góry świata, przypominają Tybet. To jedne z najpiękniejszych gór świata: pełne ośnieżonych szczytów, kolorowych jezior i rozległych zielonych dolin. Mieszkańcy tych rejonów to Kirgizi i Tadżycy. Zawsze można liczyć na ich gościnę. Kirgizi swoim wyglądem i sposobem życia przypominają Mongołów. Tadżycy bardziej podobni są do Irańczyków. „Podczas naszej podróży przez góry spędziłem wiele czasu w małych górskich wioskach, zazwyczaj w tradycyjnych domach i jurtach, często w otoczeniu zielonych rozległych łąk i kolorowych jezior. Na koniec odwiedziłem legendarną Samarkandę w Uzbekistanie. Dzisiaj chcę podzielić się małym fragmentem tej przygody”.

GRUZJA (jedno z moich ukochanych miejsc na Ziemi) to jeden z najpopularniejszych kierunków wyjazdów turystycznych Polaków. Zapewne już ponad 100 tys. (a pewnie znacznie więcej) moich Rodaków odwiedziło ten piękny kraj, poznało Tbilisi, słoneczne plaże Batumi, Klasztor Cminda Sameba pod legendarną Górą Kazbek, Skalne miasta Upliscihe i Vardzia, monumentalne monastyry Mccheta i David Gareja, Kachetię o smaku wina... I setki innych pięknych i fascynujących miejsc. Lecz stosunkowo niewielu dotarło tam...

Chciałbym pokazać Państwu inną Gruzję, a właściwie jej maleńką część, jeszcze prawie nie „tkniętą” komercją i nie zadeptaną przez tłumy turystów... zieloną krainę skrytą gdzieś wśród pasm Kaukazu, do której dostać się możemy pieszo, konno lub dojechać co najwyżej terenowym samochodem przez „drogę”, uznaną za jedną z dziesięciu najniebezpieczniejszych na świecie – jadąc m.in. przez przełęcz położoną prawie pół kilometra wyżej niż nasze Rysy... poznamy magiczne i tajemnicze miejsce, odizolowane i niedostępne przez wieki, z zapierającymi dech widokami, z wspaniałymi, twardymi i wojowniczymi mieszkańcami – Tuszetami, mającymi swój niepowtarzalny język, wspaniałą choć tajemniczą kulturę i wierzenia... odwiedzimy wsie – twierdze, powędrujemy nad tajemnicze jezioro wśród gór z przyrodę rozkwitającą tylko na 5 miesięcy a potem skutą przez lód i wielometrowe warstwy śniegu... Zapraszam do TUSZETI – DZIEWICZEJ części GRUZJI.

Jacek Śniadecki – z urodzenia Łodzianin, z wyboru Góral Świętokrzyski, mieszkaniec Tumlina pod Górą Grodową. Pracownik Staropolskiej Szkoły Wyższej w Kielcach. Przewodnik Świętokrzyski PTTK.
Miłośnik pieszych wędrówek, metalu, Gór nie tylko Świętokrzyskich, rocka, Jury Krakowsko-Częstochowskiej, Łodzi, bluesa, Kazimierza Dolnego i Gruzji.

Zapraszamy do odwiedzenia najmniej poznanego, ale pięknego regionu Indii, który nadal można traktować jako jeden z ostatnich rezerwatów przyrodniczych i kulturowych w Azji. Region jest połączony 20-kilometrowym korytarzem z resztą kraju a granice z Chinami, Birmą, Bhutanem i Bangladeszem to ponad 2 tys. km. Odwiedzimy cztery stany spośród siedmiu, zwanych często siostrami. Pod względem kulturowym regiony te są bliższe Indochinom niż Indiom centralnym. Mniejsze są wpływy hinduizmu, mieszkają tutaj buddyści i chrześcijanie, a także wyznawcy słońca i księżyca. Nawet w jednym stanie przedstawiciele plemion mówią różnymi językami i wyznają inne religie. Podróżowanie nie jest tutaj usłane różami, są kontrole na granicach stanów, drogi często w budowie lub ich po prostu brak, a klimat się zmienia od tropikalnego po typowo wysokogórski. Jednak wspaniała przyroda nizinnego Asamu w dolinie Brahmaputry, „żywe mosty” w stanie Meghalaja, świątynie buddyjskie w górach stanu Arunaćal Pradeś, spotkania z „łowcami głów” i festiwal „dzioborożca” w stanie Nagalang dostarczają niezapomnianych wrażeń i niwelują trudy podróży.